میخوانیم غیبت و گمان میکنیم تو غایبی!

بی آنکه تاملی در لحظه های حضورتو کنیم و لحظه های حضور خودمان...

بی آنکه ببینیم دست تو را میان بیداری های جهان

بی آنکه ببینیم رد پای تو را در قلب هدایت شدگان

بی آنکه ببینیم حمایت تو را از شیعیان بی نام و نشان

بی آنکه ببینیم چهره ی تو را در چشم مشرف شدگان

بی آنکه ببینیم استجابت دست های دعا را...

تو را غایب می دانیم و نمی پرسیم خود چه کرده ایم؟؟

به یاد داشته باش...

بزرگترین کارها با کوچکترین گام ها آغاز میشود...

و سختترین گام اولین گام است...

مولای متقیان علی<ع>می فرمایند:

مراقب افکارت باش که گفتارت می شود.مراقب گفتارت باش که رفتارت میشود.مراقب رفتارت باش که عادتت میشود.مراقب عادتت باش که شخصیتت میشود.مراقب شخصیتت باش که\"سرنوشتت\"میشود.

***حقیقت انسان به آنچه اظهار میکند نیست!بلکه حقیقت او نهفته در آن چیزی است که از اظهار آن ناتوان است...اگر خواستی او را بشناسی نه به گفته ها بلکه به ناگفته هایش گوش بسپار...***

بعضی ها وارد زندگی ما میشوند و خیلی سریع می روند...

بعضی برای مدتی می مانند!

وروی قلب ما رد پا می گذارند...

و ما دیگر هیچ گاه همان که بودیم نیستیم...

دل چیست که گویم از برای غم توست*یا آنکه حریم تن سرای غم توست

لطفی است که می کند غمت با دل من*ورنه دل تنگ من چه جای غم توست...

***

بادل گفتم ای دل احوال تو چیست*دل دیده پرآب کرد و بسیار گریست

گفتا که چگونه باشد احوال کسی*کو را به مراد دیگری باید زیست...<رباعیات ابوسعید>