کاش گاهی در مسیر زندگی باری از دوش نگاهی کم کنیم...
کاش گاهی از زمان خویش را وقف شادی ها و دوستی ها کنیم...
فاصله های میان خویش را با نگاه دوستی مبهم کنیم...
کاش با حرفی که چندان سبز نیست...
قلب های نقره ای را نشکنیم...
ای کاش کسی پیدا میشد!
کسی که به زلالی و پاکی باران که قلبی به سان خورشید زندگی بخش و نورانی داشته باشد...
و مرا تاخدا ببرد...
دام دجال